تحقیقات او متمرکز بر عوامل شناختی موثر در اظطراب است. از تحقیقات و نظریات او می توان عوامل شناختی مرتبط با اظطراب در جمعیت نرمال و بالینی، نظریه کنترل توجه ( به همراه نازنین درخشان، ریتا سانتوس، مانوئل کالوو )، نظریه اجتناب هوشیاری ( به همراه نازنین درخشان و لین مایرز ) و همچنین در اواخر سال 1990 اصلاح تئوری تردمیل خوشبختی ( Hedonic treadmill ) و همچنین مقالاتی در زمینه عوامل شناختی اضطراب، از جمله اضطراب و پیامدهای بالینی برای درمان، عملکرد حافظه و مکانیسم توجه، شخصیت و خلق و خوی، روش مدولار در اضطراب مربوط به صفت را نام برد. او پسر هانس یورگن آیزنک یکی از روان شناسان بریتانیای است.

تردمیل خوشبختی یا Hedonic treadmill

تردمیل خوشبختی ، به عنوان دستگاه ژنتیکی سازگاری خوشبختی شناخته شده است، تردمیل خوشبختی تمایل انسان برای بازگشت با سرعت به رغم رویدادهای مهم مثبت یا منفی و یا تغییرات در زندگی به یک سطح نسبتا پایدار و خنثی است .

در واقع در رویکر رفتاری روانی روانشناسان به این نتیجه رسیده اند که به نظر می رسد ممکن است وقایع خوب و بد سطحی از شادی ذهن ما را به طور موقت تغییر دهند، اما در دراز مدت ما با وفق دان خود با این تجارب،  سطح شادی در ذهن خود را به حالت اولیه باز می گردانیم.  و با توجه به این تطبیق ما همیشه احساس می کنیم که در یک نقطه همچنان در تلاش برای به دست آوردن خوشبختی به سر می بریم و به آن نمی رسیم.

 ابتدا بریک منوکمپلدرمقالهخوداین اصطلاحرا با عنوان “نسبیت خوشبختی  وبرنامهریزیجامعهخوب”در سال 1971 ابداع نمودند و اواخر 1990s، این مفهوم توسطمایکلآیزنک، اصلاح و تبدیل به”نظریهتردمیل خوشبختی ” شد . او می گویددستیابی بهخوشبختیبرای افراد همانند راه رفتن یا دویدن بر روی تردمیل است.

این نظریه با توجه به توسعه جدید آن نیاز به تحقیقات بیشتری دارد. تا کنون سطح کوچکی از آن برای ما روشن شده در واقع فرمول طبیعی یک انسان همانند یک تردمیل که همیشه به یک جهت متمایل است و یا مانند یک ترموستات با سیستم بازخورد منفی چیست ؟

 انسان به طور کلی برای حفظ یک سطح ثابت از شادی در سرار زندگی خود با توجه به وجود اتفاقات که در محیط رخ می دهد در تکاپو است. و این مورد که چگونه می توان یک مجموعه از خوشبختی را در طول عمر یک انسان حفظ و یا افزایش داد به حوزه کار روان شناسی مثبت باز می گردد.